Deprem acı ve gözyaşı..

21 yıl önce hepsini harmanladık binlerce canımızı moloz yığınları altında kaybederek.

Karanlık gecede değil gündüz bile kapatmıştı.

Acıyla haykırıyorduk "sesimizi duyan var mı?"

Bir canı bile kurtarabilirsek bize yeter umuduyla çabalıyorduk.

Bir mücevheri işler gibi ağır ve nazik işliyorduk moloz yığınlarını.

Belki bir nefesi daha duyar yaşama armağan ederiz diye.

Ülkenin her yanında umut ve acı birlikte yoğruluryordu.

Her kurtarılan can umut yitirdiğimiz her can ise yüreğimize gömülü bir sancı olarak kaldı.

21 yıl sonra bile ilk günkü kadar taze acımız ile şimdi söylemenin tam zamanı;

Ne olur bu acıyı bir daha yaşamayalım.

Ne olur bu kez hazırlıksız yakalanmayalım.

Çünkü o gece binlerce yürekle birlikte bizde öldük.