Manisa'nın En Küçük İlçeleri

Suriyeliler yeni bir yaşam için ziynetlerini bozduruyor

Manisa, Türkiye'nin Manisa ilinin merkezi olan şehirdir. 2012 yılında Büyükşehir Belediyesi statüsü kazanmıştır. Şehir, aynı zamanda "Şehzadeler Şehri" olarak da bilinir ve ünlüdür. Mesir ezmesi, sultaniye üzümü ve Manisa Tarzanı ile tanınır. Antik çağlarda "Magnesia" olarak anılan bu şehir, Roma İmparatorluğu döneminde "Magnesia ad Sipylum" adıyla bilinirdi. Manisa, güzel Spil Dağı'nın eteklerinde kurulmuş bir şehirdir. Manisa ilinin en küçük ilçeleri arasında nüfusa göre farklılıklar olabilir, ancak bazı küçük ilçeler şunlar olabilir:

Manisa'nın En Küçük İlçeleri

Selendi:  Selendi. Türkiye'nin Ege Bölgesi'nde Manisa ilinin ilçelerinden biridir. 1954 yılında 6324 sayılı kararla kurulmuştur. Manisa'ya 155 km, Uşak'a 70 km mesafededir. Gediz Nehri'nin önemli kollarından biri olan Selendi Çayı ilçe sınırları içinden geçmektedir. Başlıca gelir kaynağı tütün yetiştiriciliği, hayvancılık ve tarımdır. Ayrıca son yıllarda Pınarlar, Eskin, Terziler, Kürkçü ve Hacıhaliller köylerinde kiraz yetiştiriciliği güçlendi. Kınık mahallesi piknik alanı, Gavur evleri, kaya mezarları, Bayraklı üssü Selendi'de gezilecek yerlerdir. Merkez evde 8.108'dir. Köylerin toplam ömrü 26.500 olmakla birlikte 50 yıldır sürekli göç veren ilçenin nüfusu, göçmenler yaşadığında 77.000'i aşmaktadır. Manisa'nın en az bölgesel ilçesidir. Ayrıca ilçenin Eskin Mahallesi'nde bulunan altın-kurşun-krom karışımı maden rezervi bir süre işletilememiş ancak 49 yıllık kullanma izni bulunan Bulgar şirketinin iflası sonucu kapatılmıştı. ve maden yıllarca atıl durumda kaldı. Ayrıca Gediz Nehri'nin en büyük kolu olan Gediz Nehri'nden yılın başında daha fazla su taşınıyor. İlçe tarihinin en büyük yatırımları; Tekel, bir yaprak tütün depolama işletmesi ve bölgesel bir yatılı ilköğretim okuludur. Selendi'nin tarhanası, höşmerim, keşkek ve yufkası meşhurdur. İlçede üretilen küçük Amerikan tipi tütünler oldukça değerlidir.

Kurtuluş Savaşı sırasında Aşağı Güllüce ve Kınık mevkilerinde çok şiddetli olaylar yaşandı. 44 mahallesi var.

Ahmetli: Ahmetli, Türkiye'nin Ege Bölgesi'nde Manisa ilinin ilçelerinden biridir.

16.963 nüfuslu ilçenin halkı üzüm, pamuk, biber (kırmızı, tarhana, salça), domates, tütün ve zeytin üreterek geçimini sağlıyor. Doğusunda Salihli ve Gösterişli Turgutlu bulunmaktadır. Ege Bölgesi'nin en verimli bağlarının Ahmetli ovasında olduğu belirtilmektedir.

İlçede Celal Bayar Üniversitesi'nin bölümleri bulunmaktadır. İzmir-Ankara asfaltı üzerinde olup ulaşımı kolay bir ilçedir.

Gölmarmara:  Gölmarmara, Türkiye'nin Ege Bölgesi'nde Manisa ilinin ilçelerinden biridir.

Gölmarmara, Manisa ilinin en küçük ilçelerinden biridir. Adını ilçe sınırları içerisinde yer alan Marmara Gölü'nden almaktadır. İlçe Ege Bölgesi'nin kuzeybatısında yer almaktadır. Batıda Saruhanlı, bölgede Akhisar ve Gördes, Salihli, Ahmetli ve Turgutlu'nun bir kısmı bulunmaktadır. İlçe, Marmara Dağı'nın eteklerinde kurulmuş olmasına rağmen sürekli bir ovaya yayılmaktadır.

Köprübaşı:

Tarihçe

İlçe çevresindeki mağaralardaki insan yaşantısı belirtilerinden, ilçenin bakır ve tunç devirlerini de deneyimlediği anlaşılmaktadır. Bölgedeki "Sidas Harabeleri," Frigya, Lidya ve Pers İmparatorluklarına ait medeniyetlerin izlerini taşır. Bazı tarihçilere göre Köprübaşı ve çevresi, Etiler hükümetinin egemenliği altındaydı. Daha sonra bölge, Lidya, Pers, Bergama Krallığı ve Saruhanoğulları'nın yönetiminde bulundu. M.Ö. 333 yılı itibarıyla Büyük İskender, M.Ö. 190 yılından sonra Bizans (Doğu Roma) dönemlerini yaşayan bu bölge, 1071 Malazgirt Zaferi'nden sonra 1074 yılı itibarıyla Türklerin yönetimine girdi. 1310 yılından sonra Anadolu Beylikleri'nin hakimiyetine girdi. Saruhanoğulları Çuha Bey'in liderliği, onun ölümünün ardından oğlu Devlethan, ardından da Yakup Çelebi bölgenin hükümdarı oldu. Saruhanoğulları'nın yönetimi 1412 yılında sona erdi, ve ilçe 1920 yılına kadar Osmanlı hakimiyetinde kaldı. Gediz Nehri üzerinde inşa edilen Demirköprü Barajı'nın su tutmaya başlaması ve suların hızla doğu istikametine doğru ilerleyerek Borlu Nahiyesi topraklarını sular altında bırakması sonucunda, Borlu halkının bir kısmı 1958 yılından itibaren şu anki Köprübaşı İlçesi'nin kurulduğu bölgeye yerleşti. Ana yerleşim yerinin ise 1959 yılında gerçekleştiği bilinmektedir. Bu yıllarda, şu anki demir köprünün yerinde iki gözlü beton bir köprü bulunduğu ve ilçenin adının buradan geldiği bilinmektedir. Köprübaşı, 1967 yılında belediyelik statüsü kazandı ve 20 Mayıs 1990 tarihinde yayımlanan 3644 sayılı kanunla 25 Ağustos 1991'den itibaren ilçe olarak resmi olarak faaliyet göstermeye başladı.